Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Πήρα μια απόφαση, μετά απο ώριμη σκέψη 10 δευτερολέπτων, διέγραψα τον λογαριασμό μου στο facebook. Ξέρω πως δεν είναι σημαντική ανακοίνωση, αλλά νομίζω πως αρκετά με απασχόλησε αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Η αλήθεια είναι οτι ένιωσα πιο ελεύθερη, μπορώ πλέον να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου blog και να σας πρήζω, όταν και όποτε μου κατέβει. Απόψε λοιπόν θα γράψω για τα βαρέθηκα της ζωής μου:
Βαρέθηκα τους δήθεν ανθρώπους, που αν τους ξεγυμνώσεις απο τα ρούχα που φοράνε θα δεις τη σάπια σάρκα τους.
Βαρέθηκα τα πισωγυρίσματα αυτών που νομίζουν πως όποτε επιστρέψουν, εσένα θα σε βρούν διαθέσιμο να τους περιμένεις.
Βαρέθηκα να συγχωρώ αυτούς που δεν αξίζουν τη συγχώρεση μου.
Βαρέθηκα τους εγωιστές που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να φροντίζουν για το εγώ τους
Βαρέθηκα τους ματαιόδοξους, που πατάνε επι πτωμάτων για ελάχιστη αναγνώριση και αποδοχή.
Βαρέθηκα τους μίζερους, που γκρινιάζουν όλη μέρα για τη ζωή τους, ενώ δεν κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν.
Βαρέθηκα τους δειλούς, που κρύβονται πίσω απο δικαιολογίες, γιατί αν σταματήσουν και κοιταχτούν για λίγο στον καθρέφτη θα συνειδητοποιήσουν πόσο θολό είναι το είδωλο τους.
Βαρέθηκα τους παπαρολόγους, που μιλάνε ακατάπαυστα για την περίοδο που υπηρέτησαν στη NASA και για την επαφή τους με τους εξωγήινους.
Βαρέθηκα να πρέπει να φέρομαι όπως πρέπει για να μη με χαρακτηρίσουν τρελή ή ανώμαλη ή αλλοπρόσαλη, ή, ή, ή.
Βαρέθηκα να δίνω ευκαιρίες σε ανθρώπους που με απύηδησαν με τη συμπεριφορά τους.
Βαρέθηκα να είμαι ευγενική σε αυτούς που δεν αξίζουν την ευγένεια μου.
Βαρέθηκα τους ψεύτες και τους υποκριτές, που κάνουν τα πάντα για να σε πείσουν και να σε χρησιμοποιήσουν.
Βαρέθηκα αυτούς που νομίζουν οτι τα ξέρουν όλα, ενω στην ουσία δεν ξέρουν τίποτα.
Βαρέθηκα τα τίποτα που το παίζουν κάποιοι και οι άλλοι τους αποθεώνουν.
Βαρέθηκα τους φουσκωτούς άνδρες που νομίζουν οτι είναι και υπερθέαμα.'' Που πας ρε Καραμήτρο''; Με μια καρφίτσα θα σκάσει το λάστιχο... 
Βαρέθηκα τις ηλίθιες συμβουλές.
Βαρέθηκα, Βαρέθηκα, Βαρέθηκα...
Αλλά πάνω απ' όλα κουράστηκα να προσπαθώ να είμαι εγώ μέσα στο χάος που με περιτριγυρίζει. Θα αποσυρθώ στον κόσμο μου και μην τολμήσει κανείς απο τους παραπάνω να μου χτυπήσει την πορτα. 

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Δε θα με ξεχάσεις...

 Ίσως ακούγεται εγωιστικό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, ποτέ δε θα με ξεχάσεις. Άνθρωποι σταθμοί στη ζωή μας πως είναι δυνατόν να ξεχαστούν; Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οσο μακρυά μας κι αν βρίσκονται, μας έχουν στιγματίσει με την παρουσία τους. Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω, σίγουρα όμως είμαι πολύ αναστατωμένη. Σας έχει τύχει να μην ξέρετε πως να νιώσετε; Να μην ξέρετε τι σας φταίει; Η μάλλον για να το θέσω καλύτερα, αυτό που σας φταίει να μην εξαρτάται απο σας; Να κοιμάστε και να ξυπνάτε σε μια συναισθηματική αβεβαιότητα; Έτσι νιώθω σήμερα. Θυμώνω με τον εαυτό μου όμως, που άφησα γι' ακόμη μια φορά να με συνεπάρει μια κατάσταση, που ενδόμυχα ήξερα πως πάλι θα με πληγώσει. Γιατί δε μπορώ να με συγκρατήσω; Συνήθως η απάντηση σε αυτή την ερώτηση μου είναι οτι η καρδιά ορίζει το μυαλό και όχι το αντίθετο. Αλλά τι γίνεται όταν η καρδιά επιθυμεί τον λάθος άνθρωπο; Αυτόν που μόνο την πληγώνει, αυτόν που δεν την εκτιμά; Προσπαθώ να βάλω ένα τέλος, να πάψω να σκέφτομαι, γιατί κρατάει καιρό αυτή η κολώνια και πια με έχει διαλύσει. Πως να πείσεις την καρδιά σου να μη νιώθει; Κάποιοι θα πούνε με το πέρασμα του χρόνου, όλα περνάνε. Κι αν δεν περνάνε; Κι αν έχει περάσει καιρός και αυτή εξακολουθεί να είναι εκεί κολλημένη; Νόμιζα πως αν βγάλω απο μέσα μου όλο μου το θυμό θα μου περάσει, το έκανα κι αυτό, αλλά τίποτα, εξακολουθώ να νιώθω άδεια. Δε βρίσκω λύση... Κάπου διάβασα πως οτι δεν λύνεται πρέπει να κόβεται. Αυτό έκανα χθές. Έλπιζω να περάσει...

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Όταν φεύγει κάτι που αγαπάς...

        Και κάπως έτσι τελειώνει... Απόψε ένιωσα τον πόνο της απώλειας. Όχι δεν ήθελα να χαθεί απο τη ζωή μου αυτός ο άνθρωπος, τον εκτίμησα για την ποιότητα του χαρακτήρα του, τη σταθερότητα των απόψεων του, την καλοσύνη του, τη δυναμή του, ακόμα και γι'αυτή την κατ΄εμέ παράλογη λογική του, για όλα όσα με άφησε να δω και για όλα όσα μου έμαθε. Επέλεξε όμως να φύγει μακρυά... 
       Ας είναι...Η επιλογή του είναι απολύτως σεβαστή. Δε θα προσπαθήσω, ξέρω πως δε θα ήθελε κάτι τέτοιο απο μένα. Έφυγε γιατί έπρεπε. Γιατί κατάλαβε πως δε γινόταν αλλιώς. Έρχονται στιγμές όμως, που η σκέψη μου γυρίζει εκεί και θλίβομαι. Θέλω να πιστεύω οτι όταν νιώθουμε κάτι αληθινό, ποτέ δε χάνεται και πως κάποια στιγμή θα πιούμε πάλι αυτόν τον καφέ στο μαγαζάκι στο Σύνταγμα και θα συζητάμε για τις υπέροχες φιλοσοφικές αναζητήσεις μας. 
      Μου λείπει...Σκέφτηκα όλα όσα μου λέγε, τα κράτησα όλα σαν πολύτιμο θησαυρό. Είναι μέσα μου και αυτό τίποτα δε μπορεί να το αλλάξει, ούτε ο χρόνος, ούτε η λήθη. Ξέρω όμως πως όσοι άνθρωποι είναι να μείνουν κοντά μας δε φεύγουν για πάντα, κάποια στιγμή βρίσκουν το δρόμο της επιστροφής. Όταν χαρίζεις ένα κομμάτι σου, να το κάνεις εκεί που αξίζει, έτσι θα νιώθεις οτι παρόλο που λείπει απο σένα, το έχει κάποιος που το εκτιμήσε και το κράτησε.