Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Φυγή...

          Επέστρεψα, αλλά δεν ξέρω γιατί και πως. Ένα χάος η ζωή μου και κανένα φως πουθενά. Σκέφτομαι, τα βάζω στη σειρά, τα ξαναμετράω, αλλά λύση δε βρίσκω. Τουλάχιστον καμμία που να μπορέσει να με ικανοποιήσει. Σας έχει τύχει να βρίσκεστε σε μια τεράστια διασταύρωση και να μην μπορείτε να αποφασίσετε ποιον δρόμο να διαλέξετε; Οι επιλογές πολλές, αλλά όλες τους έχουν ένα τίμημα, που θα κληθώ εγώ να πληρώσω, γι ' ακόμη μια φορά. Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και για μια και μόνη  φορά να πάψω να βασανίζομαι απο σκέψεις. Να ξυπνήσω και η λύση να είναι εκεί και να με περιμένει, χωρίς να πρέπει να την επεξεργαστώ.  Νιώθω οτι αργοπεθαίνω μέρα με τη μέρα. Ένα τεράστιο κενό και τίποτα δε μπορεί να το γεμίσει. Τι μου συμβαίνει; Τα αποθέματα υπομονής έχουνε εξαντληθεί. Φοβάμαι να φύγω, φοβάμαι να ξαναρχίσω, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να παλέψω πάλι.  Μεγαλώνω αλλά η ψυχή μου μικραίνει. Άραγε θα μπορέσουμε κάποτε να ολοκληρωθούμε, ή θα τριγυρίζουμε σαν όρνεα στα συντρίμια της ζωής μας; Προσπαθώ να βρω τί μου φταίει, γιατί μονίμως είμαι ανικανοποίητη; Γιατί όλα περνάνε μετά απο λίγο; Γιατί δε μπορώ να μείνω κάπου; Ένα αγρίμι στο κλουβί και πάλι απο την αρχή. Στη σκέψη μου έρχεται πάλι η φυγή. Αλλά ως πότε θα τρέχω; Κουράστηκα να τρέχω, θέλω κάπου να αράξω, να γαληνέψω... Αλλά αυτό το κάπου τί είναι και γιατί να είναι τόσο δυσεύρετο; Κάπου κάνω λάθος, δεν εξηγείται αλλιώς. Κάθε φορά προσπαθώ να τα ζήσω όλα τόσο έντονα και έπειτα προσγειώνομαι ανώμαλα, έχοντας αδειάσει απο κάθε συναίσθημα. Μήπως τελικά ανήκω στους μοναχικούς ανθρώπους; Τίποτε δε με κρατάει για πολύ.
         Ένας άνθρωπος που συνέχεια τρέχει μακρυά, αυτό είμαι... Για πρώτη φορά όμως νιώθω οτι αυτή η φυγή θα είναι και η τελευταία μου, δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω ένα έντονο προαίσθημα. Οι επιπτώσεις βέβαια θα είναι πιο δύσκολες από ποτέ, αλλά δεν έχω κανέναν λόγο πλέον να περιμένω. Η ψυχή μου και η καρδιά μου, έχουν ήδη φύγει. Το σώμα είναι αυτό που δυσκολεύεται να ακολουθήσει....Η ελπίδα του απόλυτου είναι αυτή που με καθοδηγεί. Πείτε με ρομαντική, ονειροπόλα, αλλά πιστεύω τελικά, οτι υπάρχει και κάπου εκεί έξω με περιμένει. Δε μου αρκούν οι μετριότητες, μετά απο λίγο με κάνουν δυστυχισμένη.

 

Σὲ περιμένω παντοῦ - Τάσος Λειβαδίτης

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!