The stranger you...

Καλώς ήρθες  λοιπόν ξένε…  Περίεργο αν σκεφτείς το πώς και το γιατί, αλλά στη ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου χτυπήσει την πόρτα και σε τι φάση της ζωής σου. Κι εκεί  που νομίζεις ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, έχεις βάλει σε εφαρμογή το plan B και ξεκινάς να το ζείς, έρχεται μια καλή μέρα ή μάλλον νύχτα και σου ανατρέπει τα δεδομένα. Έτσι λοιπόν αρχίζουν τα διλήμματα και το μυαλό ασυμμάζευτο να σε πηγαίνει όπου θέλει εκείνο. Σκέφτεσαι….Που να μπαίνεις τώρα σε διαδικασίες, να πρέπει να εξηγείς, να πρέπει να εμπιστευθείς και ξανά από την αρχή. Και το μετα; Πάλι να φας τα μούτρα σου και πάλι να ξενυχτάς και να πνίγεις τον πόνο σου σε εξομολογητές φίλους και ποτά; Τις βαρέθηκα τις ανούσιες σχέσεις, να είμαι απλά για να είμαι, χωρίς κανείς από αυτούς να μπορεί να με καταλάβει. Θέλω να ερωτευτώ παράφορα, να κοιτάζω τον άλλο και να λιώνω, να κοιμάμαι και να ξυπνάω  με χαμόγελο, επειδή ξέρω ότι είναι εκεί. Να μη σκέφτομαι τί πώς και γιατί, μόνο να νιώθω. Βέβαια θα μου πεις, ότι όσοι την έχουν πατήσει από σχέσεις είναι καχύποπτοι και δεν ξεκλειδώνουν εύκολα τα συναισθήματά τους, ως πότε όμως θα βλέπουμε γύρω μας φοβισμένους ανθρώπους; Όχι ρε φίλε… Πληγώθηκες, οκ δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Η ζωή είναι τόσο όμορφη, άνοιξε το μυαλό και την καρδιά σου και πες ‘’εγώ το έζησα με όλο μου το είναι’’, ‘’εγώ είμαι ο δυνατός, γιατί μπορώ να δίνω και να νιώθω’’. Δεν ξέρω πως νιώθεις, ξέρω μόνο ότι φοβάσαι να αφεθείς. Τα συναισθήματα δεν τα εκβιάζουμε βγαίνουν αβίαστα από μέσα μας  και αυτό που μένει στο τέλος να θυμάσαι ότι είναι η αλήθεια απέναντι στον εαυτό μας.

Υ.Γ. Η δική μου αλήθεια είναι ότι σε σκέφτομαι πολύ όμορφα…              

Τα φαντάσματα των πρώην...

Αφορμή αυτής της ανάρτησης είναι οι πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μου. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να μένουν στάσιμοι στην ανάμνηση μιας σχέσης που δεν ευδοκίμησε. Όλοι αυτοί που αργά τη νύχτα σιγοκλαίνε πενθώντας τα χαμένα τους όνειρα. Όλοι αυτοί που τα σπάνε και πίνουν γιατί αυτός/η που αγάπησαν τους πλήγωσε. Όλοι αυτοί που θυσιάζουν οτι καλό έρχεται στη ζωή τους περιμένοντας ένα μήνυμα, ένά τηλεφώνημα, ένα σημάδι οτι ο άλλος δεν τους ξέχασε.

Ως πότε θα ζούμε με φαντάσματα; Ως πότε αυτά τα φαντάσματα θα καθοδηγούν τη ζωή μας; Πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας, γιατί αφήνουμε να μας πληγώνουν άνθρωποι που δεν μας εκτιμούν; Γιατί να χάνουμε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά μας, παρακαλώντας τους  να επιστρέψουν σε μας; Να επιστρέψουν σε τί; Σε ένα άβουλο όν που ποτέ δεν πρόκειται να ευτυχίσει κοντά τους; Όλα αυτά πηγάζουν απο μας τους ίδιους. Γιατί εμείς αφήνουμε να μας πληγώνουν. Εμείς δε θέλουμε να διώξουμε τα φαντάσματα, εμείς τους δίνουμε χώρο και χρόνο για να επιστρέφουν. Μήπως ακόμα πιστεύουμε οτι μας αγάπησαν; Αν μας αγαπούσαν θα ήταν δίπλα μας, θα μας συμπεριφέρονταν σαν κάτι πολύτιμο κι εύθραυστο. Δεν αξίζει κανείς να πονάει για κάποιον/α που δεν τον αγάπησε γι΄αυτό που είναι. Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα παράθυρα του μυαλού και της ψυχής μας, να μπεί καθαρός αέρας, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να μας αγαπήσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι, ώστε να μην επιτρέψουμε ποτέ και σε κανέναν να μας ξαναπληγώσει.  

Αφιερωμένο σε σένα...

‘Ερχεται μια στιγμή που κανείς δε θα σ’εχει προετοιμάσει γι’ αυτή. Κανείς και τίποτα. Όλα γύρω σου σκοτεινιάζουν, απόλυτο σκοτάδι, και καλείσαι  εσύ να δώσεις τη μάχη αντιμέτωπος με το  σκοτάδι. Σκύβεις το κεφάλι, ανήμπορος να αντιδράσεις. Νιώθεις τόσο μικρός, τόσο αδύναμος και όλα σου φαίνονται ανούσια μπροστά στο σκοτάδι. Εκεί δεν έχει σημασία τι είσαι, ποιός είσαι, τί έχεις και τι δεν έχεις. Εκεί είσαι μόνος, ολοκληρωτικά και απόλυτα μόνος. Η ψυχή σου εκτεθειμένη και κανένα ρούχο δε  μπορεί να την καλύψει .  Τα σκέφτεσαι όλα, καλά και άσχημα, κλαίς, ξανακλαίς και ξανακλαίς, ώσπου συνειδητοποιείς ότι ουτε αυτό μπορεί να σε λυτρώσει. Μετά έρχονται τα αν, αν και αν και αν και αν…. η ζωή δεν είναι αν…. είναι γεγονότα. Οπότε άσε το αν στην άκρη. Μετά έρχονται οι ενοχές… Θα περάσεις πολλές δοκιμασίες, αυτός είναι ο ρόλος του σκοταδιού, να σε κάνει να αλλάξεις… Να εκτιμήσεις και να αναθεωρήσεις… Ξέρεις κάτι; Ατέλειωτα γιατί φεύγαν από τα χείλη μου, άλλοτε ουρλιάζοντας, άλλοτε σαν παραφωνίες μέσα στους λιγμούς μου. Κάθε μέρα γιατί και μετά μαύρες σκέψεις. Πίστευα όμως, ήθελα να νιώθω ότι κάτι ανώτερο κάνει παιχνίδι και δε θα με αφήσει να υποφέρω έτσι. Ένα σημάδι καλυτέρευσης κι ένιωθα ότι με βλέπει που ικετεύω και με λυπάται. Ζητιάνα της Ελπίδας. Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά τα ζείς και τα επεξεργάζεσαι μέσα στο σκοτάδι. Το οποίο σου υπενθυμίζει ότι είναι πάντα εκεί. Το βλέπεις στα μάτια των γύρω σου, το βλέπεις να μπαίνει στα σπίτια τους και τέλος μέσα τους.  Όσοι όμως σηκώσουν το κεφάλι και το κοιτάξουν κατάματα, θα πάψουν πια να φοβούνται, γιατί θα δούν ότι απλά το σκοτάδι είναι άλλη μια ευκαιρία.  Το δικό μου γιατί είναι σήμερα εδώ δίπλα μου, βράχος, κι εγώ τον αγκαλιάζω κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία, σαν να μην τον έχω αύριο. Το δικό σου γιατί όταν με το καλό δεί και πάλι το φώς του ηλίου, θα είναι για σένα πολλά περισσότερα απ’ ότι ήταν πριν.  Όχι γιατί δεν τα ήξερες, αλλά γιατί δεν τους  έδινες τόση σημασία.  Γιατί, τα γιατί που παλεύουν είναι δυνατά και τα καταφέρνουν. Μην το ξεχνάς...

Οι σκέψεις ενός παραλογισμένου νου.

 Κενό...τα δάκρυα κυλάνε ασυναίσθητα απο τα μάτια, ουτε που ξέρω ποσες ωρες κλαίω, η ανάγκη με οδήγησε να γράψω...Το στομάχι μου κόμπος αρνείται να δεχτεί κάθε είδους τροφή. Το μόνο που με συντροφεύει είναι η μυρωδιά του καπνού. Προσπάθησα να πνίξω τις σκέψεις μου στο αλκοόλ, αλλά και αυτό το απέρριψε αμέσως ο οργανισμός μου. Πονάει όλο μου το σώμα, απόλυτο σκοτάδι, άραγε ποιό στάδιο πένθους περνάω; Πενθώ για μένα, για τα χαμένα ονειρά μου, για τα λάθη της ζωής μου, για όλη μου την ύπαρξη.Κουράστηκε η ψυχή μου, θέλει να αποσυρθεί, δεν έχει άλλες δυνάμεις. Παραδίδω τα όπλα και αφήνομαι στο έλεος των σκέψεων. Νιώθω οτι θα τρελαθώ, κοντεύει να σπάσει το κεφάλι μου, μια περίεργη ζάλη με κάνει να αιωρούμαι στο χώρο. Τα κοιτάζω όλα απο ψηλά. Πόση δυστυχία προκάλεσα και πόσο πόνο; Δεν το αντέχω, προτιμώ απλά να μην υπάρχω, να λυτρώσω τις ψυχές που πλήγωσα. Τι μου συμβαίνει; Μαύρες σκέψεις, ίσως τελικά έτσι πρέπει να γίνει. Μετά έρχεται η Ελπίδα. Πρέπει να κρατηθώ για κείνη, πρέπει να παλέψω για κείνη.Πώς όμως να παλέψω; Κομμάτια όλα μέσα μου. Σε μια ύστατη προσπάθεια έψαξα να βρώ βοήθεια έξω από μένα. Κάνεις δε μπορεί να σε βοηθήσει αν εσύ ο ίδιος δε θέλεις.