Και κάπως έτσι συνεχίζεται το έργο...
Καθημερινή πάλη με όλα. Εργασία, υποχρεώσεις, οικογένεια κλπ κλπ. Το καλοκαιράκι όμως ήρθε και σε λίγες μέρες ξεκινάει η άδεια. Επιτέλους θα καθαρίσει το μυαλό και η ψυχή θα ησυχάσει...
Κατάφερα να απωθήσω τις σκέψεις μου τις τελευταίες μέρες και ομολογώ οτι μου έκανε καλό. Δε με απασχολούσε τίποτα, οτι πληροφορίες ελάμβανα τις απομάκρυνα στο δευτερόλεπτο. Γνώρισα ανθρώπους, μιλούσα μαζί τους και δεν είχα συγκρατήσει καν τα ονοματά τους.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ανάγκη που έχουμε οι περισσότεροι να μιλάμε για όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Μονίμως ψάχνουμε έναν εθελοντή ακροατή, ο οποίος δε θέλουμε να μας κρίνει αλλα θέλουμε να ακούει και να συμφωνεί. Το είχα πάθει κι εγώ τελευταία, μιλούσα μιλούσα μιλούσα και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να υπάρχει κάποιος να ακούει και να συμφωνεί με τις σκέψεις μου.
Το αποτέλεσμα όμως δε με ικανοποίησε...
Αντίθετα ένιωσα να αδειάζω χωρίς λόγο. Είναι ανούσιο να μιλάς όταν δεν υπάρχει αντίλογος, ένας λόγος που να σε κάνει να σκεφτείς, να προβληματιστείς. Αναλώνουμε το χρόνο μας τόσο άσκοπα λες και ξέρουμε οτι θα ζούμε αιώνια και πάντα θα υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι να μας ακούνε.
Αποφάσισα να αλλάξω σενάριο, εκεί με οδήγησε το πάθημα των τελευταίων μηνών. Η ζωή είναι τόσο μικρή και αυτά που θέλω να γνωρίσω, να αισθανθώ και να γευτώ τόσα πολλά που πρέπει να ξεκινήσω τώρα. Αγαπώ τη ζωή αυτό είναι το συμπέρασμα. Απο δω και πέρα ούτε ένα λεπτό δε θα αφήσω να φύγει άσκοπα... Καλή αρχή!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου