Οι σκέψεις ενός παραλογισμένου νου.

 Κενό...τα δάκρυα κυλάνε ασυναίσθητα απο τα μάτια, ουτε που ξέρω ποσες ωρες κλαίω, η ανάγκη με οδήγησε να γράψω...Το στομάχι μου κόμπος αρνείται να δεχτεί κάθε είδους τροφή. Το μόνο που με συντροφεύει είναι η μυρωδιά του καπνού. Προσπάθησα να πνίξω τις σκέψεις μου στο αλκοόλ, αλλά και αυτό το απέρριψε αμέσως ο οργανισμός μου. Πονάει όλο μου το σώμα, απόλυτο σκοτάδι, άραγε ποιό στάδιο πένθους περνάω; Πενθώ για μένα, για τα χαμένα ονειρά μου, για τα λάθη της ζωής μου, για όλη μου την ύπαρξη.Κουράστηκε η ψυχή μου, θέλει να αποσυρθεί, δεν έχει άλλες δυνάμεις. Παραδίδω τα όπλα και αφήνομαι στο έλεος των σκέψεων. Νιώθω οτι θα τρελαθώ, κοντεύει να σπάσει το κεφάλι μου, μια περίεργη ζάλη με κάνει να αιωρούμαι στο χώρο. Τα κοιτάζω όλα απο ψηλά. Πόση δυστυχία προκάλεσα και πόσο πόνο; Δεν το αντέχω, προτιμώ απλά να μην υπάρχω, να λυτρώσω τις ψυχές που πλήγωσα. Τι μου συμβαίνει; Μαύρες σκέψεις, ίσως τελικά έτσι πρέπει να γίνει. Μετά έρχεται η Ελπίδα. Πρέπει να κρατηθώ για κείνη, πρέπει να παλέψω για κείνη.Πώς όμως να παλέψω; Κομμάτια όλα μέσα μου. Σε μια ύστατη προσπάθεια έψαξα να βρώ βοήθεια έξω από μένα. Κάνεις δε μπορεί να σε βοηθήσει αν εσύ ο ίδιος δε θέλεις.