Τα φαντάσματα των πρώην...

Αφορμή αυτής της ανάρτησης είναι οι πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μου. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να μένουν στάσιμοι στην ανάμνηση μιας σχέσης που δεν ευδοκίμησε. Όλοι αυτοί που αργά τη νύχτα σιγοκλαίνε πενθώντας τα χαμένα τους όνειρα. Όλοι αυτοί που τα σπάνε και πίνουν γιατί αυτός/η που αγάπησαν τους πλήγωσε. Όλοι αυτοί που θυσιάζουν οτι καλό έρχεται στη ζωή τους περιμένοντας ένα μήνυμα, ένά τηλεφώνημα, ένα σημάδι οτι ο άλλος δεν τους ξέχασε.

Ως πότε θα ζούμε με φαντάσματα; Ως πότε αυτά τα φαντάσματα θα καθοδηγούν τη ζωή μας; Πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας, γιατί αφήνουμε να μας πληγώνουν άνθρωποι που δεν μας εκτιμούν; Γιατί να χάνουμε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά μας, παρακαλώντας τους  να επιστρέψουν σε μας; Να επιστρέψουν σε τί; Σε ένα άβουλο όν που ποτέ δεν πρόκειται να ευτυχίσει κοντά τους; Όλα αυτά πηγάζουν απο μας τους ίδιους. Γιατί εμείς αφήνουμε να μας πληγώνουν. Εμείς δε θέλουμε να διώξουμε τα φαντάσματα, εμείς τους δίνουμε χώρο και χρόνο για να επιστρέφουν. Μήπως ακόμα πιστεύουμε οτι μας αγάπησαν; Αν μας αγαπούσαν θα ήταν δίπλα μας, θα μας συμπεριφέρονταν σαν κάτι πολύτιμο κι εύθραυστο. Δεν αξίζει κανείς να πονάει για κάποιον/α που δεν τον αγάπησε γι΄αυτό που είναι. Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα παράθυρα του μυαλού και της ψυχής μας, να μπεί καθαρός αέρας, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να μας αγαπήσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι, ώστε να μην επιτρέψουμε ποτέ και σε κανέναν να μας ξαναπληγώσει.