Ζω...

Νύχτες...Γεμάτες σκέψεις...Δεν θέλω να κλείσω τα μάτια, δεν θέλω τα όνειρα μου να σβήσουν μόλις ξυπνήσω. Είμαι εδώ και ονειρεύομαι με τα μάτια ορθάνοιχτα. Θα περιμένω το χάραμα να φωτίσει την ψυχή μου..Απόψε με πλημμυρίζουν τόσο έντονα συναισθήματα και αφήνομαι στο έλεος τους. Μαγεία είναι...Θέλω να φωνάξω δυνατά. να τους ξυπνήσω όλους, να σταθούν για μια στιγμή και να κοιτάξουν τον ουρανό, να συνειδητοποιήσουν πόση ομορφιά χάνουν όταν κλείνουν τα μάτια....

Θα λεγε κάποιος πως είμαι ερωτευμένη. Ε ναί λοιπόν είμαι! Είμαι ερωτευμένη με την ίδια τη ζωή...

Όχι, δεν έχω ενοχές. Η απόλυτη ευτυχία κι η γνώση εκείνου που ζητάς δεν σου αφήνει ποτέ ενοχές. Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες ,αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους ,την μαγεία τους. Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία ,την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα ,να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ έχουν φυλακίσει. Κι όταν περνούν τα χρόνια και οι εποχές ,και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανελέητη φθορά, θυμάσαι, σκέφτεσαι και σε πιάνουν όλοι οι φόβοι, όλες οι απελπισίες. Γιατί είναι ανάγκη να είσαι δυνατός.

Μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι πεθαίνουμε και τίποτα δεν μας μένει πέρα από τις στιγμές που ζήσαμε. Τις όμορφες. Όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο την μιζέρια και την θλίψη , όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας, που ανήκουν πια μόνο σε μας.

Επειδή πάνω απ όλα, θέλει τόλμη η ζωή, θέλει πολλά κότσια η ευτυχία. Κι η μοίρα δεν είναι κάτι απλό κι ουδέτερο, αλλά κάτι που πλάθεται όπως το θες. Οι δυστυχίες που έρχονται παλεύονται .Οι ευτυχίες που δεν λένε να φανούν είναι εκείνες που γίνονται οι εφιάλτες μιας ζωής. Όλες εκείνες οι μικρές σπίθες που μας δίνονται έτοιμες, ολοζώντανες κάθε μέρα και τις αφήνουμε να χαθούν σαν να μην υπήρξαν είναι τα απωθημένα που δεν θα μας αφήσουν να γεράσουμε με αξιοπρέπεια. 

                                                                                                                                 Εύα Ομηρόλη

                                                                                                                Οι Αναλφάβητοι του Έρωτα

Καλή αρχή...

Και κάπως έτσι συνεχίζεται το έργο...

       Καθημερινή πάλη με όλα. Εργασία, υποχρεώσεις, οικογένεια κλπ κλπ. Το καλοκαιράκι όμως ήρθε και σε λίγες μέρες ξεκινάει η άδεια. Επιτέλους θα καθαρίσει το μυαλό και η ψυχή θα ησυχάσει...

         Κατάφερα να απωθήσω τις σκέψεις μου τις τελευταίες μέρες και ομολογώ οτι μου έκανε καλό. Δε με απασχολούσε τίποτα, οτι πληροφορίες ελάμβανα τις απομάκρυνα στο δευτερόλεπτο. Γνώρισα ανθρώπους, μιλούσα μαζί τους και δεν είχα συγκρατήσει καν τα ονοματά τους. 

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ανάγκη που έχουμε οι περισσότεροι να μιλάμε για όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Μονίμως ψάχνουμε έναν εθελοντή ακροατή, ο οποίος δε θέλουμε να μας κρίνει αλλα θέλουμε να ακούει και να συμφωνεί. Το είχα πάθει κι εγώ τελευταία, μιλούσα μιλούσα μιλούσα και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να υπάρχει κάποιος να ακούει και να συμφωνεί με τις σκέψεις μου. 

         Το αποτέλεσμα όμως δε με ικανοποίησε...

Αντίθετα ένιωσα να αδειάζω χωρίς λόγο. Είναι ανούσιο να μιλάς όταν δεν υπάρχει αντίλογος, ένας λόγος που να σε κάνει να σκεφτείς, να προβληματιστείς. Αναλώνουμε το χρόνο μας τόσο άσκοπα λες και ξέρουμε οτι θα ζούμε αιώνια και πάντα θα υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι να μας ακούνε. 

Αποφάσισα να αλλάξω σενάριο, εκεί με οδήγησε το πάθημα των τελευταίων μηνών. Η ζωή είναι τόσο μικρή και αυτά που θέλω να γνωρίσω, να αισθανθώ και να γευτώ τόσα πολλά που πρέπει να ξεκινήσω τώρα. Αγαπώ τη ζωή αυτό είναι το συμπέρασμα. Απο δω και πέρα ούτε ένα λεπτό δε θα αφήσω να φύγει άσκοπα... Καλή αρχή!!!