Μοναξιά...

Άλλος ένας χρόνος έφυγε...Κι άλλος ένας ήρθε... Πλέον οι γιορτές είναι σαν μία συνηθισμένη καθημερινή μέρα. Η ανεμελιά των παιδικών χρόνων πέρασε και τίποτα δεν μπορεί να την επαναφέρει.  Δούλευα στην αλλαγή του χρόνου. Ο απολογισμός του χρόνου  έγινε μέσα στις ώρες που πάλευα με τα θηρία και τη μοναξιά μου. Όλοι δίνουν ευχές για υγεία, αγάπη, ευτυχία κι εγώ με δυσκολία καταφέρνω να πω επίσης. Όλα μια συνήθεια, κάθε χρόνο τα ίδια. Αναρρωτιέμαι αν αυτοί που χαμογελούν και διασκεδάζουν αυτές τις μέρες, το κάνουν επειδή πρέπει ή επειδή το νιώθουν πραγματικά. Νιώθω πολύ μόνη, μου λείπει η ζεστασιά των  ανθρώπων μου, μου λείπει η ασφάλεια του σπιτιού μου... Είμαι εγκλωβισμένη σε ένα τεράστιο κλουβί και δε μπορώ να απλώσω το χέρι μου έξω απο αυτό. ΜΟΝΑΞΙΑ... Μόνο αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό. Σε μια πόλη που μπορείς να κάνεις τα πάντα, αλλά είναι τόσο απρόσωπη. Τριγυρίζω στην Αθήνα και παρατηρώ τους ανθρώπους. Μυρίζει μιζέρια, πόνο και θάνατο με φόντο εορταστικά λαμπιόνια. Κάνει κρύο στην ψυχή μου... Δε μπορώ να κλάψω, ένας κόμπος στο λαιμό που με πνίγει. Κατάντια... Άνθρωποι σαν πεταμένα σκουπίδια, κουρνιασμένοι στις γωνιές των κτιρίων. Νιώθω οτι άδειασα.
            Ενα φάντασμα ο κόσμος μου, έτσι ήταν, έτσι συνεχίζει. Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας πίσω σημάδια. Είμαι φτιαγμένη για να δίνω, δυστυχώς είμαι έτσι, κι όταν τολμήσω να απλώσω το χέρι μου να πάρω κάτι, όλα εξαφανίζονται. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει μόνο να παίρνουν με απληστία. Δε μετανιώνω. Ποτέ δε μετάνιωσα για τις επιλογές μου, μου έμαθαν να αντέχω. Όσο μόνη, όσο θλιμμένη, οσό κενή και να νιώθω, αντέχω. Κάθε μέρα παλεύω με τον εαυτό μου, εγώ κι αυτός σε μια μάχη δίχως τελος.

 

The stranger you...

Καλώς ήρθες  λοιπόν ξένε…  Περίεργο αν σκεφτείς το πώς και το γιατί, αλλά στη ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου χτυπήσει την πόρτα και σε τι φάση της ζωής σου. Κι εκεί  που νομίζεις ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, έχεις βάλει σε εφαρμογή το plan B και ξεκινάς να το ζείς, έρχεται μια καλή μέρα ή μάλλον νύχτα και σου ανατρέπει τα δεδομένα. Έτσι λοιπόν αρχίζουν τα διλήμματα και το μυαλό ασυμμάζευτο να σε πηγαίνει όπου θέλει εκείνο. Σκέφτεσαι….Που να μπαίνεις τώρα σε διαδικασίες, να πρέπει να εξηγείς, να πρέπει να εμπιστευθείς και ξανά από την αρχή. Και το μετα; Πάλι να φας τα μούτρα σου και πάλι να ξενυχτάς και να πνίγεις τον πόνο σου σε εξομολογητές φίλους και ποτά; Τις βαρέθηκα τις ανούσιες σχέσεις, να είμαι απλά για να είμαι, χωρίς κανείς από αυτούς να μπορεί να με καταλάβει. Θέλω να ερωτευτώ παράφορα, να κοιτάζω τον άλλο και να λιώνω, να κοιμάμαι και να ξυπνάω  με χαμόγελο, επειδή ξέρω ότι είναι εκεί. Να μη σκέφτομαι τί πώς και γιατί, μόνο να νιώθω. Βέβαια θα μου πεις, ότι όσοι την έχουν πατήσει από σχέσεις είναι καχύποπτοι και δεν ξεκλειδώνουν εύκολα τα συναισθήματά τους, ως πότε όμως θα βλέπουμε γύρω μας φοβισμένους ανθρώπους; Όχι ρε φίλε… Πληγώθηκες, οκ δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Η ζωή είναι τόσο όμορφη, άνοιξε το μυαλό και την καρδιά σου και πες ‘’εγώ το έζησα με όλο μου το είναι’’, ‘’εγώ είμαι ο δυνατός, γιατί μπορώ να δίνω και να νιώθω’’. Δεν ξέρω πως νιώθεις, ξέρω μόνο ότι φοβάσαι να αφεθείς. Τα συναισθήματα δεν τα εκβιάζουμε βγαίνουν αβίαστα από μέσα μας  και αυτό που μένει στο τέλος να θυμάσαι ότι είναι η αλήθεια απέναντι στον εαυτό μας.

Υ.Γ. Η δική μου αλήθεια είναι ότι σε σκέφτομαι πολύ όμορφα…              

Τα φαντάσματα των πρώην...

Αφορμή αυτής της ανάρτησης είναι οι πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μου. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να μένουν στάσιμοι στην ανάμνηση μιας σχέσης που δεν ευδοκίμησε. Όλοι αυτοί που αργά τη νύχτα σιγοκλαίνε πενθώντας τα χαμένα τους όνειρα. Όλοι αυτοί που τα σπάνε και πίνουν γιατί αυτός/η που αγάπησαν τους πλήγωσε. Όλοι αυτοί που θυσιάζουν οτι καλό έρχεται στη ζωή τους περιμένοντας ένα μήνυμα, ένά τηλεφώνημα, ένα σημάδι οτι ο άλλος δεν τους ξέχασε.

Ως πότε θα ζούμε με φαντάσματα; Ως πότε αυτά τα φαντάσματα θα καθοδηγούν τη ζωή μας; Πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας, γιατί αφήνουμε να μας πληγώνουν άνθρωποι που δεν μας εκτιμούν; Γιατί να χάνουμε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά μας, παρακαλώντας τους  να επιστρέψουν σε μας; Να επιστρέψουν σε τί; Σε ένα άβουλο όν που ποτέ δεν πρόκειται να ευτυχίσει κοντά τους; Όλα αυτά πηγάζουν απο μας τους ίδιους. Γιατί εμείς αφήνουμε να μας πληγώνουν. Εμείς δε θέλουμε να διώξουμε τα φαντάσματα, εμείς τους δίνουμε χώρο και χρόνο για να επιστρέφουν. Μήπως ακόμα πιστεύουμε οτι μας αγάπησαν; Αν μας αγαπούσαν θα ήταν δίπλα μας, θα μας συμπεριφέρονταν σαν κάτι πολύτιμο κι εύθραυστο. Δεν αξίζει κανείς να πονάει για κάποιον/α που δεν τον αγάπησε γι΄αυτό που είναι. Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα παράθυρα του μυαλού και της ψυχής μας, να μπεί καθαρός αέρας, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να μας αγαπήσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι, ώστε να μην επιτρέψουμε ποτέ και σε κανέναν να μας ξαναπληγώσει.  

Αφιερωμένο σε σένα...

‘Ερχεται μια στιγμή που κανείς δε θα σ’εχει προετοιμάσει γι’ αυτή. Κανείς και τίποτα. Όλα γύρω σου σκοτεινιάζουν, απόλυτο σκοτάδι, και καλείσαι  εσύ να δώσεις τη μάχη αντιμέτωπος με το  σκοτάδι. Σκύβεις το κεφάλι, ανήμπορος να αντιδράσεις. Νιώθεις τόσο μικρός, τόσο αδύναμος και όλα σου φαίνονται ανούσια μπροστά στο σκοτάδι. Εκεί δεν έχει σημασία τι είσαι, ποιός είσαι, τί έχεις και τι δεν έχεις. Εκεί είσαι μόνος, ολοκληρωτικά και απόλυτα μόνος. Η ψυχή σου εκτεθειμένη και κανένα ρούχο δε  μπορεί να την καλύψει .  Τα σκέφτεσαι όλα, καλά και άσχημα, κλαίς, ξανακλαίς και ξανακλαίς, ώσπου συνειδητοποιείς ότι ουτε αυτό μπορεί να σε λυτρώσει. Μετά έρχονται τα αν, αν και αν και αν και αν…. η ζωή δεν είναι αν…. είναι γεγονότα. Οπότε άσε το αν στην άκρη. Μετά έρχονται οι ενοχές… Θα περάσεις πολλές δοκιμασίες, αυτός είναι ο ρόλος του σκοταδιού, να σε κάνει να αλλάξεις… Να εκτιμήσεις και να αναθεωρήσεις… Ξέρεις κάτι; Ατέλειωτα γιατί φεύγαν από τα χείλη μου, άλλοτε ουρλιάζοντας, άλλοτε σαν παραφωνίες μέσα στους λιγμούς μου. Κάθε μέρα γιατί και μετά μαύρες σκέψεις. Πίστευα όμως, ήθελα να νιώθω ότι κάτι ανώτερο κάνει παιχνίδι και δε θα με αφήσει να υποφέρω έτσι. Ένα σημάδι καλυτέρευσης κι ένιωθα ότι με βλέπει που ικετεύω και με λυπάται. Ζητιάνα της Ελπίδας. Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά τα ζείς και τα επεξεργάζεσαι μέσα στο σκοτάδι. Το οποίο σου υπενθυμίζει ότι είναι πάντα εκεί. Το βλέπεις στα μάτια των γύρω σου, το βλέπεις να μπαίνει στα σπίτια τους και τέλος μέσα τους.  Όσοι όμως σηκώσουν το κεφάλι και το κοιτάξουν κατάματα, θα πάψουν πια να φοβούνται, γιατί θα δούν ότι απλά το σκοτάδι είναι άλλη μια ευκαιρία.  Το δικό μου γιατί είναι σήμερα εδώ δίπλα μου, βράχος, κι εγώ τον αγκαλιάζω κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία, σαν να μην τον έχω αύριο. Το δικό σου γιατί όταν με το καλό δεί και πάλι το φώς του ηλίου, θα είναι για σένα πολλά περισσότερα απ’ ότι ήταν πριν.  Όχι γιατί δεν τα ήξερες, αλλά γιατί δεν τους  έδινες τόση σημασία.  Γιατί, τα γιατί που παλεύουν είναι δυνατά και τα καταφέρνουν. Μην το ξεχνάς...

Οι σκέψεις ενός παραλογισμένου νου.

 Κενό...τα δάκρυα κυλάνε ασυναίσθητα απο τα μάτια, ουτε που ξέρω ποσες ωρες κλαίω, η ανάγκη με οδήγησε να γράψω...Το στομάχι μου κόμπος αρνείται να δεχτεί κάθε είδους τροφή. Το μόνο που με συντροφεύει είναι η μυρωδιά του καπνού. Προσπάθησα να πνίξω τις σκέψεις μου στο αλκοόλ, αλλά και αυτό το απέρριψε αμέσως ο οργανισμός μου. Πονάει όλο μου το σώμα, απόλυτο σκοτάδι, άραγε ποιό στάδιο πένθους περνάω; Πενθώ για μένα, για τα χαμένα ονειρά μου, για τα λάθη της ζωής μου, για όλη μου την ύπαρξη.Κουράστηκε η ψυχή μου, θέλει να αποσυρθεί, δεν έχει άλλες δυνάμεις. Παραδίδω τα όπλα και αφήνομαι στο έλεος των σκέψεων. Νιώθω οτι θα τρελαθώ, κοντεύει να σπάσει το κεφάλι μου, μια περίεργη ζάλη με κάνει να αιωρούμαι στο χώρο. Τα κοιτάζω όλα απο ψηλά. Πόση δυστυχία προκάλεσα και πόσο πόνο; Δεν το αντέχω, προτιμώ απλά να μην υπάρχω, να λυτρώσω τις ψυχές που πλήγωσα. Τι μου συμβαίνει; Μαύρες σκέψεις, ίσως τελικά έτσι πρέπει να γίνει. Μετά έρχεται η Ελπίδα. Πρέπει να κρατηθώ για κείνη, πρέπει να παλέψω για κείνη.Πώς όμως να παλέψω; Κομμάτια όλα μέσα μου. Σε μια ύστατη προσπάθεια έψαξα να βρώ βοήθεια έξω από μένα. Κάνεις δε μπορεί να σε βοηθήσει αν εσύ ο ίδιος δε θέλεις.

Φυγή...

          Επέστρεψα, αλλά δεν ξέρω γιατί και πως. Ένα χάος η ζωή μου και κανένα φως πουθενά. Σκέφτομαι, τα βάζω στη σειρά, τα ξαναμετράω, αλλά λύση δε βρίσκω. Τουλάχιστον καμμία που να μπορέσει να με ικανοποιήσει. Σας έχει τύχει να βρίσκεστε σε μια τεράστια διασταύρωση και να μην μπορείτε να αποφασίσετε ποιον δρόμο να διαλέξετε; Οι επιλογές πολλές, αλλά όλες τους έχουν ένα τίμημα, που θα κληθώ εγώ να πληρώσω, γι ' ακόμη μια φορά. Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και για μια και μόνη  φορά να πάψω να βασανίζομαι απο σκέψεις. Να ξυπνήσω και η λύση να είναι εκεί και να με περιμένει, χωρίς να πρέπει να την επεξεργαστώ.  Νιώθω οτι αργοπεθαίνω μέρα με τη μέρα. Ένα τεράστιο κενό και τίποτα δε μπορεί να το γεμίσει. Τι μου συμβαίνει; Τα αποθέματα υπομονής έχουνε εξαντληθεί. Φοβάμαι να φύγω, φοβάμαι να ξαναρχίσω, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να παλέψω πάλι.  Μεγαλώνω αλλά η ψυχή μου μικραίνει. Άραγε θα μπορέσουμε κάποτε να ολοκληρωθούμε, ή θα τριγυρίζουμε σαν όρνεα στα συντρίμια της ζωής μας; Προσπαθώ να βρω τί μου φταίει, γιατί μονίμως είμαι ανικανοποίητη; Γιατί όλα περνάνε μετά απο λίγο; Γιατί δε μπορώ να μείνω κάπου; Ένα αγρίμι στο κλουβί και πάλι απο την αρχή. Στη σκέψη μου έρχεται πάλι η φυγή. Αλλά ως πότε θα τρέχω; Κουράστηκα να τρέχω, θέλω κάπου να αράξω, να γαληνέψω... Αλλά αυτό το κάπου τί είναι και γιατί να είναι τόσο δυσεύρετο; Κάπου κάνω λάθος, δεν εξηγείται αλλιώς. Κάθε φορά προσπαθώ να τα ζήσω όλα τόσο έντονα και έπειτα προσγειώνομαι ανώμαλα, έχοντας αδειάσει απο κάθε συναίσθημα. Μήπως τελικά ανήκω στους μοναχικούς ανθρώπους; Τίποτε δε με κρατάει για πολύ.

         Ένας άνθρωπος που συνέχεια τρέχει μακρυά, αυτό είμαι... Για πρώτη φορά όμως νιώθω οτι αυτή η φυγή θα είναι και η τελευταία μου, δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω ένα έντονο προαίσθημα. Οι επιπτώσεις βέβαια θα είναι πιο δύσκολες από ποτέ, αλλά δεν έχω κανέναν λόγο πλέον να περιμένω. Η ψυχή μου και η καρδιά μου, έχουν ήδη φύγει. Το σώμα είναι αυτό που δυσκολεύεται να ακολουθήσει....Η ελπίδα του απόλυτου είναι αυτή που με καθοδηγεί. Πείτε με ρομαντική, ονειροπόλα, αλλά πιστεύω τελικά, οτι υπάρχει και κάπου εκεί έξω με περιμένει. Δε μου αρκούν οι μετριότητες, μετά απο λίγο με κάνουν δυστυχισμένη.

 

Σὲ περιμένω παντοῦ - Τάσος Λειβαδίτης

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Συγκίνηση...

Απόψε διάβασα ένα ποίημα, που με συγκλόνισε, η δημιουργός του μέχρι πριν λίγες μέρες μου ήταν άγνωστη. Μου δημιούργησε απίστευτα συναισθήματα, δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα κι ένιωθα το σώμα μου να καίει. Για όσους δεν την ανακάλυψαν ακόμη, ονομάζεται'' Βίκυ Δερμάνη ''και το προαναφερθέν αριστούργημα έχει τίτλο '' Συγκάτοικοι''.


Της αφιερώνω λοιπόν ένα κομμάτι που αγαπώ και μόλις διάβασα το ποίημα της μου ήρθε αμέσως στη σκέψη.
Chi Mai - Ennio Morricone