Όταν φεύγει κάτι που αγαπάς...

        Και κάπως έτσι τελειώνει... Απόψε ένιωσα τον πόνο της απώλειας. Όχι δεν ήθελα να χαθεί απο τη ζωή μου αυτός ο άνθρωπος, τον εκτίμησα για την ποιότητα του χαρακτήρα του, τη σταθερότητα των απόψεων του, την καλοσύνη του, τη δυναμή του, ακόμα και γι'αυτή την κατ΄εμέ παράλογη λογική του, για όλα όσα με άφησε να δω και για όλα όσα μου έμαθε. Επέλεξε όμως να φύγει μακρυά... 

       Ας είναι...Η επιλογή του είναι απολύτως σεβαστή. Δε θα προσπαθήσω, ξέρω πως δε θα ήθελε κάτι τέτοιο απο μένα. Έφυγε γιατί έπρεπε. Γιατί κατάλαβε πως δε γινόταν αλλιώς. Έρχονται στιγμές όμως, που η σκέψη μου γυρίζει εκεί και θλίβομαι. Θέλω να πιστεύω οτι όταν νιώθουμε κάτι αληθινό, ποτέ δε χάνεται και πως κάποια στιγμή θα πιούμε πάλι αυτόν τον καφέ στο μαγαζάκι στο Σύνταγμα και θα συζητάμε για τις υπέροχες φιλοσοφικές αναζητήσεις μας. 

      Μου λείπει...Σκέφτηκα όλα όσα μου λέγε, τα κράτησα όλα σαν πολύτιμο θησαυρό. Είναι μέσα μου και αυτό τίποτα δε μπορεί να το αλλάξει, ούτε ο χρόνος, ούτε η λήθη. Ξέρω όμως πως όσοι άνθρωποι είναι να μείνουν κοντά μας δε φεύγουν για πάντα, κάποια στιγμή βρίσκουν το δρόμο της επιστροφής. Όταν χαρίζεις ένα κομμάτι σου, να το κάνεις εκεί που αξίζει, έτσι θα νιώθεις οτι παρόλο που λείπει απο σένα, το έχει κάποιος που το εκτιμήσε και το κράτησε.