Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.


                                                                                                                              Κ.Π. Καβάφης 1910

Υ.Γ. Από τα πολύ αγαπημένα μου ποιήματα.. Γιατί νικητής δεν είναι αυτός που κερδίζει μια μάχη. Στη ζωή μας θα κληθούμε να δώσουμε πολλές μάχες, ένα όμως πρέπει να μάθουμε: Νικητής είναι αυτός που παρόλο που γνωρίζει πως η μάχη είναι χαμένη, συνεχίζει να πολεμά με σθένος και αξιοπρέπεια και στέκει στο τέλος περήφανος και δυνατός, γιατι δεν έχασε τις αξίες  και τον αυτοσεβασμό του. Ας ζήσουμε λοιπόν όσο καλύτερα μπορούμε αυτή την τόσο μικρή ζωή μας, γιατί το τέλος είναι αναπόφευκτο και απρόβλεπτο.